Zifan
Uzaklardan atan bir kalp duyuyorum,
Kalbinin nakaratına, Aşık’ın gelişigüzel sazı bel bağlamış.
Vefa kokuyor kara günde çihili türbendi,
Bağrına bastırmış taştan mütelehhifini…
Ne de güzel kokuyor, çiselendikçe toprak reyyandan!
Gonca gülünden midir, kızarmış yanakların?
Hareli gözümde tütüyor ecmelin!
Cemalini yine seyredeyim;
Ben istemem ne adn ne cenneti…
Arş’tan mıdır, sesindeki kelam-ı kibarın?
Kulağımda latiften yontulmuş sesin.
Yine dinleneyim, çınardan geniş gövdende;
Ben istemem, mahşer-i gölge…
Baş koydum imtihanın secdesine,
Erbain vaktinden geçti,
Göğsümde yanıyor mumun, ebedi!
Yaram kanıyor namütenahi,
Dahlı elinle sen sar, sinemime merhemi;
Ben istemem Lokman Hekim’i…
Hasretin sayhasından dılteşneyim,
Kurumuş dudaklarım da sussuz sızı,
Ağu içirsen; şerbet diye mıhladım, ahu figanıma!
Ben istemem, erguvan çiçeğinden balı…
Yarenin kalayım zifaN!
İstemem sen dışında yuva, gelin duvağım kara…
zifaN…
Hepimiz bu dünyanın zifanıyız!
Zifan, ismi gibi bir misafirdi ama,
Gönlüm onu hiçbir zaman yolcu etmedi…
(Nafiz TONAZ anısına)
Hasret
Virane olmuş evimin duvarlarına saatlerce gözlerimi kırpmadan, kirpiklerime asılı tutmaya çalıştığım gözyaşlarım var, benim…
Kalbimin benden ne istediğini hiç sorgulayamadım, ruhum özlemi bu kadar bedenim de diretirken.
Bazı acılar öyledir, özlem gibi. Ruhuna ulaşır ve acısı en ulaşılması zor benliğine bile yayılır.
Özlemekmiş sevdiğinin sana bıraktığı o büyük acı. Böyle sanki kalbin hasretin ölümsüzlüğüyle bir yumruk olmuş, içerden ruhumu yumrukluyor. Öldürmüyor ama derinlerinden yaralıyor, sadece yaralı bırakıyor. Özlemek de bu değil miydi zaten? Her seferinde öldürmeden öldürmek… Bir insanı öldürmeden öldüren o yara özleme aittir. Özleyince ölüyorsun sanki ama unutmayı düşünmek daha çok öldürüyor insanı. Yani ne özleyince ne de yaşanılanları, anıları ve özlediğin onu, unutmaya çalışmakla yaraların iyileşiyor. Her iki durumda da kabuksuz yaraların ruhun da hep var oluyor.
Kabuk tutmayan yara olur muydu ? Oluyor. Kabuk tutmuyor hasretten gelen yaralar. Baksana! Kaç ayın dokuzu geçti, mevsimlerden sonbaharın yine eylülü geldi ama o yara hiç iyileşmedi, iyileşmeyecek de…
Baş üstüne ettim ben, ondan bana, kalbime kalan her acısını da, bu özlem kaç gecemi gündüzsüz bıraktı, gündüz edemediğim nice geceler de acıyan ruhumu ağlattı… ?
Ruhum ağladı, benim ruhum!
Gözyaşlarımı boş verdim artık. Kirpiklerime bir şekilde tutunuyor ama ruhumun gözyaşları neye tutunacak, kime tutunacak?
Görünmüyor o yaşlar, yanaklara düşmüyor.
Ruhumdan kopuyor, kalbime düşüyor ve bu kadar ağlamaya devam ederse ruhum, kalbim boğulur…
Eskimeyen Suskunluk
Eskiden çok konuşurdun” dedi.
“Eskiden işte, çok eskiden…” dedim ve tekrar sustum.
İnsan büyüdükçe susar, anlayanı olmayınca daha çok susar. Sonra acılarından konuşur, acılarından anlayan olmayınca bu sefer acıları kadar yine susar.
Susar dedim ama büyüdükçe dili susar insanın, ama konuştuğu çok şeyi olur kendi içinde.
Kederi konuşur, hüznü konuşur, acısı konuşur ve bir anlayanı olmayana dek hep kendisine konuşur. Hani kendine konuştukça kimse anlamasa bile sen kendini biliyorsun, acılarını tanıyorsun ve kendini anlıyorsun ya, işte benim kendime bile konuşacağım hiçbir şeyim kalmadı.
Yaşadıklarım, ne hissettiğimden, ne benden hiçbir şey anlamıyor ve ben artık kendimi anlamaya çalışmıyorum. Vazgeçmedim ama içimden kendime bile konuşmak gelmiyor. Ha, yani bu kadar susmak iyi mi? İnsan büyüdükçe susar dedim ama benim her şeye, kendime bile olan, bu ıssız susuşum büyüklüğümden değil, acılarımdan ve susmak her zaman iyi olmayabilir…
Acı çekmiş yüreğime aklım ne derse desin o hep sızıların da. Aklımın dili şarkıyken, yüreğimin ağıt, konuştuklarım benken, sustuklarım varlığım, aklım ondayken, yüreğim herkese suskun…
Konuştuklarımla eski de, acılarımla sustuklarım da kaldım, ben.
Değişimimi soranlar hep farklı insanlar oldu ama benim cevabım hep aynı kaldı. Ben kendime bile aynı şeyi söyledim. Ben eskiden çok konuşurdum, bunu bende biliyorum ama;
“Eskiden işte, çok eskiden…”
Her şey eskir ama insanın suskunluğu asla…
02:00
News
